Son zamanlarda kulağımızı ne tarafa çevirsek, “değişim” çığlıklarını duyuyoruz ve görünen o ki uzunca bir süre daha da duymaya devam edeceğiz.
İyi de nedir bu değişim?
Kim, nereye kadar, neyin, nasıl değişmesini istiyor?
Cumhurbaşkanı ve milletvekili seçimlerinin aylar öncesinde başlayan ve bugün, ana muhalefet partisinde dillendirilmeye devam eden “değişim” çağrısını siyaset bilimcilere bırakıp, spordaki değişim seslerine döneyim ki “Siyaset yazmayacağım” lafımı da yutmayayım.
Türkiye Futbol Federasyonu, yeterli katılım sağlanırsa, 22 Haziran’da Olağan Seçimli Genel Kurul’a gidiyor.
Hem de tek adayla…
Daha düne kadar Başkan Mehmet Büyükekşi, yönetim kurulu ve kurullarına söylemedik laf bırakmayanlar, karşısına aday bile çıkaramıyor.
Sorsan, hepsi “değişim” istiyor.
Hepsi, herkesten şikayetçi…
Genel Kurul’dan üç gün sonra Mehmet Büyükekşi ve ekibine en çok sallayacak olan yine o kulüp yöneticileri olacak.
Ama aday çıkarmaya yürekleri yetmiyor.
Sorsan, cevapları hazır: Siyasi irade böyle istiyor...
Siyasi irade ne isterse istesin, sen tavrını koyarsın, kaybedersen de “Denedik, olmadı” dersin.
Bu durum, siyasetten ekonomiye, mahalle muhtarlığından sivil toplum kuruluşu yöneticiliğine, kulüp yönetiminden federasyon seçimine kadar aynı kafayla devam ediyor.
Koltuk sakinleri, Azrail kapısını çalıncaya kadar taahhüt almışçasına yerinden ayrılmıyor…
Sokakta, kahve köşesinde, ikili sohbette demediğini bırakmayanlar da sandığa iki adım kala kemale erip, üç gün sonra yine atıp-tutmayacakmış gibi oy kullanıyor.
Sonra, “değişim” olsun…
Sokrates’in dediği gibi; Dünyayı değiştirmek isteyenler, önce kendini değiştirsin.
Aksi halde, bir şeylerin değişmesini sağlayacak sihirli değneği çok bekleriz.
