Sensiz olmak değil benim derdim, boş olmak, Montagueler ve Capuletler, ne demişti? Bilmiyorum, ne demişti?
Mutlu musun?
Artık kendime böyle sorular sormuyorum, ne hissettiğim umurumda değil.
Ben mutlu olmayı hak ediyordum. Sorun bundan sonra başlıyordu. Sorun, sorun aslında onun mutluluğu hak etmemesiydi.
Neyse umurumda değil, hava almalıyım biraz, yürümeliyim. En iyi düşünceler seni yürürken bulurmuş yoksa sen mi onları buluyordun karıştırdım şimdi neyse bu da umurumda değil… Mesela şimdi üstüme üstüme yürüyen sakallı çocuk, onun düşünceleri de üstüme üstüme geldi, hissediyorum içimden geçti gitti. Umutsuzdu sanki biraz, mutsuz olduğu gayet açıktı. Hepimizde olduğu kadar değildi bu umutsuzluk, hepimizde olduğundan kat kat daha fazlaydı. Geçerken birkaç düşünce, birkaç düş kırıklığı; buna rağmen birkaç düş bıraktı bana.
Al ben çok sıkıldım birazda sen uğraş.
Dönüp arkama baktım. Hayır, o ben değildim. Sakallı çocuk olmuştum işte, arkada kalan bana bakıyordum. Alıp almadığımı kontrol ediyordu düşlerini, almamışsam geri dönüp alacaktım. Onları sokağın ortasında savunmasız bırakamazdım. Hem o minyon kız düşlerimle başa çıkacak gibi görünüyordu. Hemen palyaçoyu düşündüm, bu adamı ancak o mutlu edebilirdi. Artık biz olmuştuk, bu kıllı adamla palyaçonun ülkesinde beraber mutsuz olabilirdik.
Ben istediğimde ona ulaşamıyordum, birkaç kere ateş yakıp ona ulaşmaya çalışmıştım ama nafile. Kendi canı çektiğinde, bana ihtiyacı olduğunda bana yardıma geliyordu. Ben de o gelene kadar sorunlarımı biriktiriyordum. Sonra bir patlamalar bir patlamalar. Kaç zamandır gelmiyordu ama kendine yeni bir kurban mı bulmuştu neydi. Ateşten vazgeçip iletişim için kuşları seçtiğim zaman güvercinler söylemişti. Güvercinlere sana iletmeleri için mektup verdim. Okudun mu? Mavi bir kurdeleyle ayağına bağladım mektubu. Senin olduğunu anlaman için yaptım bunu. Okumuşsundur biliyorum. Sadece, cevap yollayacak, bana cevabını iletecek yeterli niteliklere sahip bir güvercin bulamamışsındır. Atınla yollasaydın da kabulümdü.
“Şimdi ben kalıyorum sen gidiyorsun ya” diye başlamıştım mektubuma, gittiğini kabul etmesem de bu düşünceme vereceğin tepkiyi merak etmiştim. Tamam, itiraf ediyorum güvercinin ayağına bir de küçük kamera yerleştirmiştim. Sonra devam etmiştim “istediğinde buradayım bilmeni istedim. Yanına gelmek istediğimi söylemiştim, umarım gelirim, sırf senin için değil kendim için da yanlış anlama. Seninle yaşamak istiyorum kısacası. Yapabilir miyim tartışılır. Kaybedenler kulübünde kız kal demesini bekliyordu ya oğlanın, burada da bir farklı versiyonu, gel desen… Demezsin biliyorum.