Ege’de bir efsane vardır; Hilal’in gözüktüğü ilk gece, yıldızların altında denize dileğinizi iletirseniz, deniz size mutlaka geri döner ve dileğinizi yerine getirir diye…
Denize uzun uzun bakmak huzur verir ya insana hep… Belki de bundan…
Sakinleştirip sahiplenir seni… En çok da güneş batarken sarıp sarmalar deniz… Durgun,sessiz dinler sadece seni… Ufuk, turuncu ve kırmızının karışımıyla, hafif hafif karanlık maviye karışır rengi ve bulutların arasından kaybolur enginliği… Gökyüzünün de rengi kararır ağır ağır… Deniz biraz daha durgunlaşır sanki ve dalgalar yerini ufak kalp çırpıntılarına bırakır….
Her insan dinginleşebilir sanki deniz olan yerde… En fırtınalı yürekler bile… Denizin sakinliğinde, akşam rüzgarıyla ruhunun en derinliklerinde yolculuklara çıkabilirsin. Yarısını kaybetmiş bir insanın, diğer yarısını bulduğu an ki gibi bir mutluluğa erebilirsin…
Ufukta görebildiğin son noktaya bakarken, amansız bir şekilde içinin yandığını hissedersin… Her şey uzak gelir… Bütün hasretlerin depreşir… Acımasızdır hayat… Mutluluğunun neden ve kimin tarafından yok edildiğini düşünürsün ama, bir türlü düşüncelerini bir şeye bağlayamazsın…
Özlediğin, yitirdiklerine bir daha dokunamayacağını, bir daha öpemeyeceğini ve bir daha asla onun kokusunu duyamayacağını fark edersin ve yüreğin sıkılır…
Kurtulmak için çırpınsan bile kurtulamaz, çevrendeki her şeyin bir çaresizlik çemberiyle sarıldığını hissedersin boğazına… Her gece uyurken, rüyanda bile düşünür ve karanlığında kaybolursun…
Ay hilal şeklini alır gece gelince ve bir dilek dilersin yürekten… Kim bilir belki efsane gerçektir, deniz geri döner ve isteğini yerine getirir umuduyla ve garip bir huzurla uykuya dalarsın. İlle de bir başka yürek değildir dilediğin.
Derdini denize söylersin düşünde…
Sanırım sen aya aşıksın deniz…
Ne zaman ay çıksa, onun ışıklarını alıp yansıtıyorsun…
Rüzgarla dokunuyorsun ona…
Akşamları içini göstermiyorsun kimselere, içine bakmaya çalışan olursa, sendeki aşkı göreceklermiş gibi kendini saklıyorsun. Sabahları ayın yerini güneşe bırakmasıyla birlikte durgunlaşıyor, kendini unutuyorsun. Akşama kadar böyle zaman geçirip, akşam aya hazırlıyorsun kendini….
Kimi zamanlar rüzgar şiddetleniyor ve bulutlar ayı kapatıyor. Böyle zamanlarda, sevdiğini göremediğin için sinirleniyor ve içinde ne bulursan darmadağın ediyorsun. Ben senin öfkeni kıyılara vurduğun zamanlarda anlıyorum deniz…
Söylesene bir gün ayın hiç bir zaman doğmayacağını anlasan ne yapardın? Bir daha hiç yakamozlar oluşturamayacağını, onunla olan sevginizin içinde olmasına rağmen onu asla göremeyeceğini bilsen ne düşünür, ne hissederdin?
Sen ayını asla kaybetme deniz…
Her düşündüğünde için ağlamasın… Hiç bir şey yapmak istemezsin böyle hissederken… Bedeninden çıkıp, gökyüzüne yükselmek, her neredeyse onu bulmak istersin. Ama o bir ölüdür artık…
Geri gelmez bilirsin deniz…
