Havalar malumunuz.. Bir yağmurlu, bir güneşli hal böyleyken şemsiye almadan çıkmışım.. Birden bastırdı yağmur atladım taksiye..
Eve doğru gidiyoruz. Birden taksi şoförü başka bir istikamete yöneldi.. Abi dedim napıyorsun.. Dedi benim iş çıkış saatim ekmeğimi de aldım eve gidiyorum ben.. Güldüm.. Abimiz dalmış, akşam olmuş yorulmuş.. Kafada ev var çoluk çocuk var tuttu evin yolunu beni unuttu..
Ben böyle düşünürken kusura bakma dedi kafada 40 tilki var.. Hayırdır abi dedim.. Dedi geçinemiyoruz..
Taksiye rağbet bu şehirde az.. Ancak böyle hava yağacak da öyle binecek insanlar.. Üç çocuk iki de biz ne yapacağımı şaşırdım valla.. Eskiden çocukların isteklerini alamıyorduk, şimdi istedikleri yiyecekleri bile alamaz hale geldik..
Ben çoluğumu çocuğumu doyuramayacaksam niye yaşıyorum. Devletin de olaya böyle bakması gerekmez mi.. Ben bu halkı doyuramayacaksam niye o koltuktayım diye düşünmez mi..
Derken geldik evin önüne.. Yağmurdan geçim sıkıntısına uzanan bir yolculuk oldu bu.. Yağmur ıslatmasın diye taksiye bindim, taksici abinin yanakları ıslandı, benim yüreğim…
