Dün Kahramanmaraş merkezli depremin yıl dönümüydü. 1 sene olmuş bile o sabaha uyanalı. Biz uyandık ya uyanamayanlar onların aileleri…
Dün depremde kaybettiklerimizi andık. Videolar izledik, sanki yine 6 Şubat’taydık. Hissetmediğimiz sarsıntının acısını bir kez daha en derinde yaşadık. Gözyaşlarımızı tutamadık…
Çok büyük bir felaket yaşadık ülkece biz geçen sene. Gerçekten asrın felaketiydi. Ben daha önce 99 depremini görmüştüm. Üstelik buradan hissedilmişti. O günlerde çocuktum ama hatırlıyorum. Aklımda kalan en önemli şey ise çaresizlikti.
Bu kez yine çaresizlik ama bu defa daha büyük. Bir sürü ili yerle bir eden o deprem bir sürü aileyi de yerle bir etti. Kalanların aklını kaçırmaması adeta mucize. Bize acıyla ilgili söyleyecek söz düşmez. Ateş düştüğü yeri yakar en nihayetinde.
Söylenecek tek şey depreme karşı tedbir almalıyız. Yapılan binalar daha sağlam yapılmalı. Denetlemeler ona göre olmalı. Önlem alınmazsa daha çok çaresiz kalırız. Herkes işini ‘Önce insan’ diyerek yaparsa hiçbir sorun kalmaz. Umarım bundan sonra böyle olur ve biz aynı acıları bir daha yaşamayız.
