İnsan acayip bir varlık. Bir tarafıyla aciz ve güçsüz, diğer yanıyla güçlü ve sırlı. Varlığı muhteşem bir bilgi deryası lakin ömür dediği şey bunu idrak etmek için ne kadar yeterli bilinmez. Bu deryada içindeki inciyi keşfetmek için yolculuk yapar durur da, fark etmez çoğu kez. Ne yol biter, ne yolcu ama beraber yolculuğumuza bir şeyler katabiliriz.
Ramazanı şerifi gönüllerimizde ağırladığımız bu günler, kendimizi düşünmek ve yüzleşmek için paha biçilmez. Bana öyle geliyor ki insan gönlündekileri bir tabağa koyup, şöyle güzelce kendiyle yüzleşmeden ne mutlu olabiliyor ne de mutlu edebiliyor. Mutsuzlukları, acıları, yol boyuca azık olarak aldığı ne varsa işte… Bu günkü seni oluşturan iyi kötü her olay ve insan.
Kolay olmaz çoğu zaman, kişi kendisine bile itiraf edemediği şeyleri dışarı çıkarırken güçsüz ve savunmasız hisseder çünkü. Haliyle insan kendisine karşı bile zayıf görünmek istemez ki başkasına karşı itiraf edebilsin. Ama ağırlıklar ile de yol yürünmüyor azizim. İnsan çabuk yoruluyor, küsüp yola ve kendine kaçmak istiyor. Bu dünyada bizler için sonu ahret olan bir yol. Hep toplayarak ilerlemeye çalışırsak bir yerde düşmek kaçınılmaz oluyor.
Neden götüremeyeceğimiz şeylerin hamalı olsun ki gönlümüz. Biraz durup şöyle Ramazan aynasıyla kendimizi seyredelim. Biz hep başkalarını seyretmekle aynamızı kirletiyoruz. Üstelik her seyrettiğimiz hem gönlümüze hem ruhumuza yara açıyor, değiştirebildiğin bir şey de olmuyor. Çünkü yanlış yerde duruyoruz ve başkasına odaklanmak daha kolay geliyor.
" Tüm muhteşem hikayeler iki şekilde başlar: Ya bir insan bir yolculuğa çıkar, ya da şehre bir yabancı gelir"
Tolstoy’un bu sözünü insan kendisiyle yüzleşmeden anlayamıyor. Çünkü yolculuğu muhteşem yapmak için kalbi iyice bir boşaltmak gerekiyor. Aksi olduğunda sen başkaları için yürüyen biri haline dönüşüyorsun. O zaman hikaye korku filmine dönüşüyor.
Şimdi gönül şehrine tanıdık biri geldi: Ramazan ayı. Vakit kendinden kendine yolculuk vakti. Evet, gözümüzü, dilimizi, midemizi ve tüm uzuvlarımıza abdest aldırıp arındırma, dinlendirme ya da her nasıl anlıyorsan işte. Bu kısmı zaten iyi biliyorsun.
Aslında beni düşündüren başka bir kısımdan bahsetmek istiyorum. Ramazan, Ramda kelimesinden türemiş ve yanmak anlamına geliyor. Belki de sadece aç insanları anlamamız gereken bir ay değildir. Belki de kendi ruhumuzun açlığını nasıl doyurmamız gerektiği işaret ediliyordur. Benliğimizi yakıp, zümrüdü Anka gibi küllerimizden yeniden doğmayı ve bunu yanarak yapacağımızı da düşünmemiz gerekiyordur.
Ya da bu hamlığımızı oruç ve ibadetle pişirip yok olmak lazım geliyordur. Bunları fark edip tüm ömre yaymak icap ediyor da biz anlayamıyoruzdur. Hazır korona ile evlere kapanmış iken kendimizi dinlemenin ve düşünmenin zamanı gelmiştir belki. Sen ne dersin?
HAYIRLI RAMAZANLAR OLA. SELAM VE DUA İLE…
