Nâçâr kalacak yerde
Nâgâh açar ol perde
Dermân eder ol derde
Mevlâ görelim n'eyler
N'eylerse güzel eyler
Mümin havf (korku) ve reca (ümit) duyguları arasında itidalli bir yol tutturur. Ne yeis'e (ümitsizlik) kaptırır kendini ne de halinden emin olur. Allahtan ümit kesilir mi hiç? Lakin insan işte, dalgalı deniz misali. Bazen yaşadığı olayların tazyiki altında ezilip kalıyor. Sanki o anlarda zaman geçmiyormuş gibi geliyor. Bu yaşanılanlar onu daha da ümitsizliğe düşürüveriyor.
İmanımızın zayıflığından Allah'ın bir çare göndereceğine odaklanmak yerine ona karşı sui zanda bulunuyoruz. Çare gelmeyeceğine öyle inanıyoruz, o kadar Allah'a güvenmiyoruz ki hal böyle olunca derdimize derman da olunmuyor.
Halbuki kainatta ne varsa insanda da o vardır. Bu alem zıtlıkların birliğinden ibarettir. Kah Celali kah Cemali yansır sevgilinin. Bazen Celal sandığımız sonuç itibariyle Cemal bazen ise Cemal sandığımız Celal oluverir. Daim döner dururuz semazenler gibi. Tecelliler gönlümüzde fırtınalar koparsa da bizler bunun Allah'ın lütfu olduğuna kalblerimizde inanmayınca durumumuz kaosa dönüşür.
Allah Hadisi Şerifte: “Rahmetim gazabımı geçti” buyuruyor. O halde ne diye karalar bağlayalım. Üstelik daima ümitvar olmak kişiyi başarıya götüren en önemli şeydir. Hz. Hacer oğlu İsmail ile Mekke vadisinde yalnız kalmıştı. Hz. İbrahim'in kendilerine bıraktığı su bitince Safa ile Merve tepesi arasında koşarak su aramıştır. Oğlunun ağlamasına dayanamayan anne yüreği ile bir o tarafa bir bu tarafa koşarken acaba ümit etmeseydi, Allah'a güvenmeseydi Allah ona Cebrail aleyhisselamı gönderip zemzemi buldurur muydu?
Yunus aleyhisselam kavminin durumuna üzülüp Allah'ın izni olmadan şehri terk etmişti. Bir gemiye bindi ve bir süre sonra gemi denizin üstünde duruverdi. Durumu uğursuzluk belleyen gemideki diğer kişiler adetlerince kur'a atalım bu gemide efendisinden kaçan bir kul vardır. Onu bulup denize atalım dediler. Kur'a Yunus aleyhisselama çıktı. Dediler ki bu salih birine benziyor bu olamaz. Lakin üçüncü kurada da o çıkınca onu denize attılar.
Gece vaktiydi. Yunus aleyhisselamı yutmak üzere emir almış balık görevini icra etti. Balık Yunus aleyhisselamı alıp denizin derinliklerinde kaybolmuştu . Yunus aleyhisselam ümidini hiç kaybetmedi ve Rabbinin takdirine razı oldu. Ve sonra malumunuz üzere kurtuldu.
Gerçekten inansaydınız duanızla dağlar yerinden oynardı, deniliyor Hadisi Şerifte. Allah daim bizimle, peki ya biz onunla olabiliyor muyuz? Dağları yerinden oynatacak bir imanımız, teslimiyetimiz var mı? Gerçekten inanabilseydik eğer, zor zamanlarımızda yardımımıza koşmak için evrende gördüğümüz görmediğimiz her varlık bize yardım etmek için yarışırdı. Allah Kerimdir onun kuluna ikram etmesi için sebebe ihtiyacı yok ki. Lakin biz günahkar kullar inanmak için bu kadar sebep varken bile körüz. Allah’ım bizleri affet, sevginin tatlılığı ile bizi rızıklandır. (Amin)
