Güzel Allah’ımız keremiyle, rahmetiyle biz kullarıyla konuşmaktadır. O sevgiliyle ilk konuşmamız Araf Sûresi 172. ayette belirtildiği gibi şu şekilde gerçekleşmiştir: “Rabbin Ademoğulları’ndan -onların sırtlarından- zürriyetlerini alıp bunları kendileri hakkındaki şu sözleşmeye şahit tutmuştu: Ben sizin rabbiniz değil miyim? “Elbette öyle! Tanıklık ederiz” dediler. Böyle yaptık ki kıyamet gününde, “Bizim bundan haberimiz yoktu” demeyesiniz. el-Musavvir (c.c) ,İşte yüce Mevla ile kulun konuşması böylece bezmi elestte başlamış oldu.
Ve ardından Hz. Adem peygamber yaratıldı ve eşi Havva validemiz ile huzur içinde cennette yaşıyorlardı. Ve El Alim olan Allah yine konuştu yaratılmış olanla, isimlerin bilgisini öğreterek ademe. Ve ardından o ağaca yaklaşmayın ihtarı düştü İnsanın gönlüne, Rahman olan Allah’ın adıyla.
Ve insan unutmak demekti. Unuttu Adem ve hata işledi. O ağaçtan yediler ve Gafur olan Allah kulunun tuttu ellerinden. Tövbenin serin sıcaklığına sığınmayı öğrendik. İnsan olma Şeref’iyle namaz kıldık Rabbimizle konuştuk, Kuran okuduk Rabbimizle konuştuk, Zikir çektik, bir şeye sevindik, üzüldük kalbimiz yine O’na koştu konuşmak için. Zira kalbler ancak Allah’ı anmak ile huzura ererdi.
Alem Allah’ın bize fısıldadığı sesler ile doludur. Ezan, Allah’ın kuluyla konuşmak için buluşma davetidir. Bazen de insan insana ayna olur Hakkın nağmelerini fısıldar, ondan mesajlar getirir. Bazen bir uyarı bazen ise bir iyiliğin karşılığını görürken hissederiz bunu. Söyleyende değil söyletende olmalı can kulağımız.
Bazen bir taşa ayağımız takılır, ibret olur bizi kendimize getirir bazense bir köpeğin gözlerinden kulluğumuzun ne kadar aşağılarda olduğunu görürüz. Yüce Mevla her an bir tecellidedir. Bizler ise o tecellilerden Allah’a bir yol bulmaya, onun söylediklerini anlamaya çalışırız. Bizim duymuyor oluşumuz onun konuşmadığını değil bizlerin sağır olduğunu gösterir. Çünkü Allah’ın konuşmadığı kimse yoktur. Çok sevdiğim bir yazı ile sizleri başbaşa bırakıyorum. Şifa olsun…
Adam fısıldadı:
“Allah’ım konuş benimle.”
ve bir kuş cıvıldadı ağaçta ama adam duymadı. sonra adam bağırdı:
“Allah’ım konuş benimle.”
Ve gökyüzünde bir şimşek çaktı ama adam dinlemedi onu ve etrafına bakındı:
“Allah’ım seni görmeme izin ver” dedi.
Ve bir yıldız parladı gökyüzünde ama adam farkına varmadı ve yüksek sesle haykırdı:
“Allah’ım bana bir mucize göster.”
Ve bir bebek doğdu bir yerlerde ama adam bunu bilemedi sonra çaresizlik içinde sızlandı:
“Dokun bana Allah’ım ve burada olduğunu anlamamı sağla, ne olur!”
Bir kelebek kondu adamın omzuna ve adam kelebeği, elinin tersiyle uzaklaştırdı.
