Benim ve bana yakın yaşta bulunanlar yazımın başlığını okudukları zaman öyle tahmin ediyorum ki, şöyle bir soru yöneltecekler: Hangi gençliğin, bugünün mü, yoksa bizim zamanımızın mı? Bu soruyu yöneltecek olanların ne demek istediğini ben anlıyorum. Çünkü hakikaten de özellikle 1980 öncesi gençliğin işi çok zordu. O kadar çok meşakkatler yaşamışlardı ki, burada sadece bunları yazsak sayfalar yetmez…
Özellikle gençler hemen hemen ülkenin her şehrinde, her ilçesinde ve her mahallesinde bölünmüş olarak karşılıklı gruplaşmaların içinde hayatlarını sürdürmek zorundaydılar. Çok düşmanca ve sonu ölüme kadar gidebilen bölünmüşlükler. Bunları zaten herkes biliyor ve ayrıca şimdilerde kitaplarda da anlatılıyor o günler. Burada Gazeteci-Yazar Sıtkı Şeremetli ağabeyin kitaplarını özellikle tavsiye ederim. Yeni çıkardıklarıyla birlikte geçmişi anlatan kitaplar o dönemleri tüm çıplaklığı ve gerçekliliği ile anlatıyor. İşte öyle bir bölünmüşlük içinde birçok genç heba olup giderken, bazıları da hasbelkader kendini kurtarabilmişti. Allah öylesi günleri bir daha bize yaşatmasın. Başta eğitim, başlı başına büyük bir sıkıntıydı. Okuluna gidemeyen, gitse de içeri giremeyen, girince de her türlü kötü senaryoların başına geldiği günlerdi. Bu yüzden birçok genç ideallerine kavuşamamıştı.
Ben ve bana yakın yaşta olanların neden böyle söyleyebileceklerini kısaca anlattıktan sonra şimdi de günümüze gelmek istiyorum. Birincisi Türkiye’nin nüfusu o kadar arttı ki, birçok sıkıntının bu nüfus artışından kaynaklandığı gibi bir gerçek var karşımızda. Ama bu bizi yönetenler için bir mazeret asla olmamalı… Arkasından eğitimde, sayısı bir hayli fazla nedenden dolayı da bir eşitsizlik var. Her ne kadar bu eşitsizliğin ortadan kaldırılması yönünde adımlar atılıyor dense de, realitede böyle bir gerçek olduğunu herkes kabul edecektir.
Bütün zorluklarına rağmen okullara giriyor ve eğitimini yine ailelerin kendileri için yaptıkları fedakârlıkların ezikliği içinde tamamlamaya çalışıyorlar. Evet, ülkenin büyük bir çoğunluğu, çocuklarını özellikle üniversitede okutabilmek için hem de çok büyük fedakârlıklarda bulunuyor. Biraz vicdanlı bir çocuk tabii ki bunu görüyor ve de üzülüyor. (Burada istisnalar mutlaka vardır. Ailelerine acımasızca davrananlar tabii ki vardır) Bu anlattığım da işin bir başka boyutu…
Ardından bitirilen okullara rağmen, işsizler ordusuna katılmak gibi bir vahim durum söz konusu. 25-30 yaşına gelmiş üniversite mezunu birçok genç hala baba parası ile geçimini sağlamaya çalışıyor. Yok, iş yok, varsa da o giremiyor, ona sıra gelmiyor. Maalesef öğretmen olmuş atanamıyor. Okulsa bitirmiş, diplomaysa diploma; ama iş, işte o yok.
Bütün bu yıllar içinde kendilerini olumsuz etkileyecek o kadar çok faktör var ki… Hem yukarıda saydığım negatifliklerle mücadele edecek hem de kendilerini yanlışlıklara sevk edecek olan tehlikelerden uzak duracak. Maalesef günümüzün gençlerinin işleri çok zor. Özellikle her birinin elinde saatli bomba gibi akıllı telefonlar duruyor. Bir çocuğun, bir gencin önündeki en büyük engel elinde tuttuğu akıllı telefondur. Önündeki bütün başarması gereken her şeyde, onu engelleyecek en önemli materyal odur. Kimse kimseyi kandırmasın, ailelerin en çok muzdarip oldukları durum budur. Aileler birçok güçlükle mücadele ederken, en çok çocuklarının bu aletten nasıl daha az etkilenmesini sağlayabilirimin de mücadelesini veriyorlar. Onun için yazının başına dönüyorum ve “Gençlerin işi çok zor” diyorum. Allah anne babalara kolaylıklar versin. Bunu çocuklarına ve gençlere çok iyi anlatıp, her şeyi dozajında yapmaları yönünde ikna ederek aşmaları lazım. Katı kararların onları nasıl ters etkilediğini günümüzde çok görüyoruz. Aslında gençler de biliyor, ama ah o olumsuz etkenler… İşte onları yenenler, ancak başarılı olabiliyor. Bunu asla unutmasınlar…
