RUH
Sözlükte ruh, öz, tin, can kuşu, en önemli nokta, öz,duygu, bedeni etkin kılan canlılık ilkesi, bedenin hayat gücü anlamlarına gelmektedir. Aşk, üns, cezbe ve muhabbetin mahallidir. Kur'ân-ı Kerîm ve hadis-i şeriflerderuhtan çoğu zaman nefs diye söz edilir. Ruhla alakalı olarak Hazret-i Ömer döneminde şöyle bir hadise geçmiştir. Hazreti Ömer’in hilâfeti döneminde Rum Kayserinden elçiler gelmiş ve Hazret-i Ömer’e bazı konular hakkında çeşitli sualler yöneltmişlerdir. Öncelikle “ruh nedir?” diye sormuşlar, O’da önce meseleyi Hazret-i Ali ile istişare edip daha sonra elçilere cevap vermiştir. İstişareleri sonucunda Hazreti Ali: “Ruh Allah’ın emridir, çünkü Allah’ın kitabında böyle bildirilmiştir. Ama mademki onlar bilgi istiyorlar, ruh lâtif bir nüktedir. Allah Teâlâ ruhu kendi sun’undan çıkarmış, kendi mülkünde iskân eylemiştir. Ruh Allah katında bir sebep olup insanda bir emanettir. Geri çağrıldığında da insanda kalmayacaktır ve emir sahibine (Allah’a) rücu edecektir.” diye cevap vermiştir.
Mutasavvıflar da ruh hakkında farklı yorumlar yapmıştır. Biz burada Hz. Mevlana’nın ruh tanımından bahsedeceğiz. Ona göre: “Ruh arşta oturuyorken Allah’ın emriyle, cenine girmek üzere ana rahmine düşmüştür. Böylece ruh bedene bürümüştür. Ruh hiçbir zaman bedene layık değildir çünkü o yüce bir yaratılışla meydana gelmiştir. Beden ise süfli bir yaratılıştadır. Zamanı gelince beden ruhtan elini çekecek, böylece ruhta kurtulacaktır.”
Letaiflerini ikincisi olan ruhu temizlemek isteyen salik, bir üstat gözetiminde zikir çeker.Yapılan zikrin tesiri ile ruhnoktasında, sarı renkte bir nur zuhur eder. Bu nurun ruh mahallini bürümesiyle salik, ruhunu Allah’ın zikrinden alıkoyamaz. Kalp ve ruh latifelerinden nisyan giderildikten sonra kendiliklerinden, istese de mâni olamayacak bir şekilde zikretmeye başlar. Böylelikle ruh olması gereken hale gelmiş olur.
