Son 15-20 yılda dünyada hızla gelişen sanayi ve teknoloji hamleleriyle birlikte, insanoğlu daha doyumsuz, daha hırslı, daha bencil, daha şüpheci, daha acımasız oldu.
Kendisinden başkasını düşünmeyen, çevresinde olup biten sosyal olaylara da giderek duyarsızlaşmaya başlayan topluluk olduk.
Çok değil yakın zamanda bizim insanımız, mahallesinde okuyan üniversite öğrencilerine ‘Kokmuştur’ diyerek yaptığı kendisinin yediği yemeklerden ikram eder, kullanmadığı koltuk, masa, sandalyeleri ücretsiz verirdi.
O mahallede misafir olan üniversiteli gençlerde kendilerine gösterilen bu misafirliğe yürekten teşekkür eder, komşularının odun-kömür taşıma işlerine yardım eder, yaşlı teyzeleri pazar dönüşü yolda gördüler mi çantalarını taşırlardı.
Bu güzel mahalle kültürü ve misafirperverliklerimiz kısa sürede tükendi.
Bırakın şimdi yapılan yemekleri komşu üniversitelilere ikram etmeyi, yurdun dört bir yanından gelen ve iyi bir insan olabilmek için üniversite okumaya çalışan gençler kalacak yer bulamıyor.
Kiralık ev zaten çok yok.
Bulanlarda duydukları fiyatlar karşısında küçük dillerini yutuyor.
Tamam, ekonomi kötü, hayat pahalı, alım gücü düştü.
Tüm bunlar kabul.
Ya bu gençler zaten, sizin şehrinize, mahallenize tatile gelmemiş.
Okuyup, ülkesine faydalı birey olmak için gelmiş.
Belki de senin 300-500 lira daha düşük fiyata kiraya vereceğin evinde kalacak o genç, doktor olup seni veya torununu sağlığına kavuşturacak.
Ne oldu bizim vicdanlarımıza?
Körelmeye başlayan vicdanlarımızı bir kez daha dinleme zamanı.
Unutmadan söyleyeyim, ölünce 7.5 metre kefene sarıyor hoca bizi.
Paralar da, evler de bu dünyada kalıyor.
