Pazartesi akşamı merkez üssü Çanakkale’nin Yenice ilçesi olan 4.9’luk bir deprem meydana geldi. Yenice’nin Çanakkale’den çok Balıkesir’ yakın olmasıyla biz de çok güçlü hissettik.
Sadece biz değil çevre iller İzmir, Bursa, İstanbul’dan bile hissedilmiş. Kısa sürdü fakat o kısacık sürede aklımızdan ne kadar da çok düşünce geçti öyle değil mi?
Korktuk. En çok da sevdiklerimiz için belki. Daha gözümüzün önünden Kahramanmaraş merkezli depremin görüntüleri gitmezken, o çaresizlik, enkaz altında kalanlar, yardım isteyenler, sevdiklerini kurtarmaya çalışanlar…
Çok acı hatıralar. Bizim için bile bu kadar acıysa bir de orda onları yaşamış olanların duygularını tarif etmek hem imkansız hem de bize düşmez. Hissetmediğimiz şiddetin acısını yaşadık evet ama onların hissettiklerinin yanından bile geçmez.
Gölcük depremini yaşadım, Kahramanmaraş merkezli depremi televizyonlarda gördük. O günlerden beri deprem yönetmeliğinde bir şey değişti mi? Çok detaylı bilemesem de sanmıyorum!
Yani biri çıkıp dedi mi “Orası deprem bölgesi orayı imara açamayız”. Ya da “Bu bina deprem yönetmeliğine uygun değil yıkın burayı kardeşim”… Katı kurallar ve cezalar olmadıkça biz ülke olarak o günleri daha çok yaşayacağız gibi duruyor.
Bu demek değildir ki deprem olmayacak bina yıkılmayacak. En azından diyeceğiz ki “Biz önlemimizi aldık. Gerisi Allah’ın takdiri.”
Umarız bu kadar yıkıcı depremler bir daha yaşamayız. O çaresiz kaldığımız günleri elbette unutmayacağız. Allah tekrarını yaşatmasın.
