Toplum olarak en büyük eksikliğimizin iletişimsizlik olduğunu düşünüyorum. Karşılıklı konuşmayı, derdimizi anlatmayı unuttuk ya da bunu çok kötü bir telaffuzla gerçekleştiriyoruz.
Okullarda ders olarak okutulmalı iletişim. İletişim becerileri, iletişim taktikleri… Bir şeyi karşı tarafı incitmeden kırmadan nasıl söylerim gibi. Günümüzde moda haline gelen argo kelimeler, sohbet arasında sıkça duymaya alışık olduğumuz kimi zaman küçük düşürücü sözcükler..
Bir de üstüne biz bunları samimiyet zannediyoruz. Ya işte falanca samimiyetinden öyle konuşuyor. Ya da onun anlatırken tarzı bu… Olmasın efendim. Ben mecbur muyum senin Türkçe’den ve görgüden uzak kelimelerini işitmeye.
Tabi gençler arasında daha da yaygın. Bir de kötü kelimelerin yanı sıra ağzını yaya yaya konuşmalar. Bir dakika dinlemeye tahammül edemiyorum. Böyle mi olmalı? Tamam yeni nesil farklı da bu kadar çok fark da iyi değil sanki! Yap desen kahve makinesiyle bile bir fincan kahve yapamayacak gençler var.
Anne çocuk ile, eşler birbiri ile, arkadaş arkadaşı ile gerçekten konuşmayı beceremez halde. Kesinlikle okullarda ders olmalı. Birbirimizi dinlemeyi anlamayı öğrenelim. Yoksa kimsenin kimseye tahammülü olmadığı zamanlarda yaşıyoruz. Bir bakmışız etrafımızda kimse kalmamış.
