Hoş sabr-ı cemilimdir
Takdiri kefilimdir
Allah ki vekilimdir
Mevla görelim n’eyler
N’eylerse güzel eyler
Sabır ki zulmetin koynundan nice şemsler doğurur. Nice zehri bal eyler, umutsuzlukları ümidin şefkatinde eritip yok eder. Dertlileri hoş eyler. Yolcunun katığı, kalplerin kuvveti, kelamı nura döndüren, sen’den sen’e dönerken öylece… Yakınlığın sırrı örtüsünü kaldırır elemin.
Sabır, engellemek-hapsetmek demekti. Tüm şikâyetleri, sıkıntıları, kaygıları hapsederek ışığa uçmak inançla… Olumsuzlukları olumlu eylerdi sabırla yoğrulmuş bir gönül. O ki; Dua dua rabbine sığınır, saklanır. Sabırla pişer insan. Sabırla olur, ölür. Sabır gerçek ile sahte aşığı birbirinden ayırır. Allahü Teala başta peygamberleri olmak üzere sevdiği kullarını çeşitli sıkıntılar ile imtihan etmiş böylece ten kafesinden sıyrılan insan kalbiyle Allah’a yaklaşmıştır. Zira sabrın sonu selamettir. Kitabımız Kuran’da bize sabrı öğütleyen nice ayet ve kıssa vardır.
Bunlardan biri evlatlarıyla imtihan edilen Yakup as.’dır. Yusuf’u kuyuya atan kardeşleri Yakup aleyhisselam’a sahte kan bulaştırdıkları gömleği getirerek onu kurdun yediğini söyledi. Gözyaşı döken Yakup aleyhisselam’ın sabretmekten başka yapacağı bir şey kalmamıştı. O da Rabbine iltica edip: “Ben, sıkıntımı, keder ve hüznümü sadece Allah’a arz ediyorum” dedi.
Etmedi şikâyet. Her şey Allahtan idi ve ondan gelen her şey güzeller güzeli… Yusuf’un güzelliği karşısında kıskançlık kuyularına düşen de evlatları değil miydi? Kimi kime şikâyet etsindi. Vardı elbet her şeyin bir hikmeti. Yusuf’un kuyusunun güneşi doğacaktı âleme. Önce karanlık, sıkıntı, imtihan sonra güneş, nur, apaydınlık... Hepsi de sabrın mükâfatı değil mi?
Resulullah Efendimiz, Cebrail (a.s.) sordu: “Yakup’un Yusuf’a olan hicranı ne dereceye varmıştı”? Cebrail de: “Evladını kaybeden yetmiş annenin toplam hicranına!” cevabını verdi. Resulullah Efendimiz: “O halde onun sevabı ne kadardır?” diye sordular. O da: “Yüz şehid sevabıdır. Çünkü O, Allah’a bir an bile su-i zan beslemedi.” dedi. İşte bu sabr-ı cemil idi.
İşte “Hasbünallahü ve Nimel Vekil” duasıyla Rabbini vekil kılmışlar böyle idi. Onlar ki belalara sabır eder halini kimseye şikâyet etmez, bundan hayâ ederlerdi. Onlar ki Allah bana yeter diyerek takdirinin karşısında sevgiyle, aşkla eyvallah Rabbim dediler. İmanı görüyor musunuz?
A dostlar bir de bizlerin haline bakınız. Heva ve heveslere dalmış, istediği olmadığında mızmızlanan çocuklar gibi Allah’a her an şikâyet etmekteyiz. Gıybeti dertleşmek olarak adlandırmış, kelimelerle gönlümüzü öldürmüşüz. Dillerimiz sahte sevgi sözcükleriyle süslenmiş. Kalplerimiz ise dilimize uymuyor. Taklitte kalmışız ama onu da yapamamışız.
Nereye gidelim Allah’ım. Kendimizden kime kaçalım da seni bulalım. Bunca günaha, isyana rağmen yine de bizleri seviyor, nimetler ihsan ediyorsun. Gözlerimiz kör, kalplerimizin dilleri sağır, ayaklarımız da derman kalmamış. Nereye gidelim Rabbim. Bizi bu kör kuyulardan çıkarmaya başka kimin gücü yeter. Sen elimizden tutmazsan biz düşeriz, mahvoluruz. Ey Rahman, Ey Rahman, Ey Rahman… Bizleri göz açıp kapama anı kadar nefislerimizle baş başa bırakma, bizlere şefkat ve merhametinle muamele eyle. (amin)
