Bu nâs ile yorulma
Nefsinle dahi kalma
Kalbinden ırâk olma
Mevlâ görelim n’eyler
N’eylerse güzel eyler
Çağımız tüketim alışkanlıkları üzerine bina edilmiş sahte duygularla kurgulanmış durumda. Her şey çok hızlı tüketilip yerine yenisini koyma ihtiyacı bizlere enjekte edilirken bu tüketim ürünlerini yaşamımızın, karakterimizin bir parçasıymış gibi pazarlıyorlar. Hal böyle olunca da ulaşamadığımız şeyler sebebiyle mutsuz oluyoruz. Her şey o kadar hızlı kurgulanıyor ki kalb ve ruh gibi manevi teçhizatlarımız bunun altında eziliyor. Çünkü onların işletim sistemi maddiyat ile değil manevi duygular üzerine yaratılmış.
Biz ise daima bir şeylere yetişmeye çalışırken bu manevi yanımızı beslemek onun ihtiyaçlarını gidermek aklımıza gelmiyor. Belki bir vesile olan korana sebebiyle evlerimizde oturduğumuz bu günler biraz kendi içimize yönelmeye sebep oldu. Neyin önemli olduğunu daha bir fark eder olduk. Dünyanın sesini kıstığımızda kalbimizin sesini duymaya başlarız. Tasavvufta bu duruma uzlet denilmektedir.
Bir çeşit yalnızlaşma ve insanlardan uzaklaşma olarak tanımlanan uzlet insanın iç huzuru yakalamasında önemli bir etkendir. Zira insan görüştüğü insanların halinden etkilendiği gibi duygularından da etkilenir. Allah ile baş başa kalabilmek, onun istediklerini duyabilmek için sakinliğe ve huzura ihtiyaç duyarız. Yaratılış gayemiz olan kulluğu huzur içinde gerçekleştirmek, ibadet edebilmek için dikkatimizi dağıtan diğer şeylerden (masiva) soyutlanabilmek iç sesimizi duymamızı sağlar.
Uzletin bir diğer faydası ise kişinin insanlarla görüşmekten kaynaklanan gıybet, riya, kibir gibi günahlardan uzak kalınmasını sağlamaktır. Maalesef dertleşme adı altında gıybet yaparak günaha girmekte, Allah’ın verdiği nimetlerle başka insanlara karşı büyüklenme göstererek kibir yapmaktayız. Ama insan yalnızlıkta gıybetini yapacak ve kibirleneceği birini bulamaz.
Anı zamanda uzlet insanı fitneden emin kılar. Sosyal medya aracılığı ile birbirlerinin ailesine, dinine, değerlerine akıl almaz hakaretler edildiği bir döneme denk geldik. Maalesef bu durum hayatın akışı içinde de devam etmekte. Bölücülük üzerinden insanların birbirine düşman olduğu fitnenin her yeri sardığı bu zamanda insanın kendi dünyasında yaşaması bir anlamda pisliğe bulaşmamak anlamına geliyor.
Hâsılı kelam iç dünyamız kalabalıklaştıkça ruhen yalnızlık vuku bulur. İnsanlarla çok haşir neşir olmak kalbi hakikatlere karşı sağırlaştırır. Bu sağırlık durumunda ise insan gerçekte duyması gereken Hakk’ın nağmelerini duyamaz olur. Hâlbuki şifamız Allah’ın zikriyle meşgul olmakta gizlidir. İç dünyamızı Allah ile zikirde doyurduğumuzda anda kalabilir ve nefsin afetlerinden korunabiliriz. Ve insan ömrü bu nâs ile yorulmayı göze alacak kadar uzun değil.
Sevgiyle kalın…
