Mayıs ayının ortasına geldik ama içimizi ısıtacak bir güneş henüz doğmadı. Nisan yağmurlarını bekledik, onlar da mayısa sarkar dedik ama toprağa düşen damla sayılı. Hava hâlâ serin, rüzgâr eskiye nazaran daha hırçın. Hastalıklar da cabası; sanki mevsim geçişi değil de mevsim şaşkınlığı yaşıyoruz. Evet, mevsimler kaydı. Artık baharın kokusunu burnumuzda değil, hatıralarımızda duyuyoruz.
Bir şeyler değişti, hem de derinden. Eskiden mevsimlerin bir ruhu olurdu. İlkbahar, çiçeklerle birlikte umudu getirirdi. Yaz; kavun, karpuz ve akşam üzeri serinlikleriyle neşeyi taşırdı. Şimdi ise her mevsim biraz eksik, biraz yorgun. Bu yorgunluk sadece doğada değil, insanlarda da kendini belli ediyor.
Komşuluklar mesela... Nerede o eski sokaklar, birbirini tanıyan, selam veren, akşam çayı içmeye davet eden insanlar? Şimdiki çocuklar beton duvarlar arasında büyüyor. Ellerinde tabletler, gözlerinde ekran ışığı. Sokakta koşturan, misket oynayan çocukları arıyoruz ama bulamıyoruz. Acil bir durumda kapısını çalacak komşu kalmadı; çünkü herkes kendi küçük kalesine çekilmiş durumda.
Bayramlar bile eskisi gibi değil artık. Ramazan Bayramı'nı geride bıraktık, Kurban Bayramı'nı bekliyoruz. Ama eskiden bayram dediğin zaman yürek kıpır kıpır olurdu. Sabahın ilk ışığında yeni elbiseler giyilir, kapı kapı akraba ziyaretleri yapılırdı. Ayaklarımızın altı şişerdi ama gönlümüz doyardı. Şimdi herkes valizini alıp tatile gidiyor. Bayramdan çok kaçış gibi...
Belki de zamanın ruhu değişti. Belki biz değiştik, belki dünya. Ama ne olursa olsun, eski güzellikleri hatırlamak da bir teselli. O yüzden unutmamak gerek: Ne kadar değişirse değişsin dünya, biz içimizdeki sıcaklığı yaşatabildiğimiz sürece insan kalabiliriz.
