Televizyon olmadan koltukta oturamaz hale geldik mi geldik.. Hem karşımızda televizyon açık hem elimizde telefon sohbeti öyle eder hale geldik mi geldik.. Bu durumda halimiz içler acısı mı evet..
Televizyona en çok bağımlı millet bizizdir heralde.. Evdeysek o televizyon mutlaka açık olacak.. Neymiş evde ses olunmuş.. Tamam.. Geçtin karşısına izliyorsun o zaman elinde niye telefon var.. Misafir çağırdıysan bir de üstüne tv telefon yanında misafirin ne işi var...
Eskiler ne kadar güzel zamanlar yaşamış.. Birlikte ne güzel vakit geçirmişler.. Birbirlerinin gözlerinin içine bakarak konuşmuşlar, birbirlerine değer vermişler.. Şimdi sohbet ederken bile ellerimizde telefon..
Gerçi insanlar televizyonda ne buluyorlar anlamıyorum.. Gündüz kuşakları izlenecek gibi değil.. Saçma sapan bir sürü şeyle dolu.. Beynini onlarla doldurmaya ne gerek var! Diziler desen o kadar uzatıyor ki insanın içi bayılıyor.. Vaktin boşa gidiyor..
Dijital platform o yüzden bana daha yakın geliyor.. Bomboş bakan çift yok, uzun uzun şarkıda akan sahneler yok.. İzle, durdur, bitir hepsi senin elinde.. Neyse konumuza dönelim..
Yani televizyona bu kadar bağımlı olmak kesinlikle bize zarar veren bir durum.. Beyin hücrelerimizi öldürüyoruz yavaş yavaş.. Onun yerine açıp iki satır kitap okusak beynimiz gelişir ama nerdeee.. Okumayı unutmuş toplumun yarısından fazlası..
Hem evde ses niye olsun ki.. Bi dinleneyim sessiz sakin kalayım kafa dinliyim dimi.. Nedir yani gelir gelmez hemen tv açma merakı..
Bir tandığımın evine gittim geçen hem mutfakta hem salonda hem de arka odada açık televziyon, aynı program. Gündüz kuşağı programlarından biri.. Sesler birbirine karışmış.. Kaos ortamı gibi aşırı rahatsız edici.. Bu ne dedim.. "Sabit bir odada durmuyorum, işleniyorum.. O yüzden hangi odaya gidersem orda izliyorum" dedi.. Evet tam olarak böyle söyledi, bende şaştım kaldım!
