Şehrin karmaşasında bir hikaye anlatayım ve kim, kendine hangi hisseyi çıkarırsa alsın…
Birkaç arkadaş, köylerde, kasabalarda pazarcılık eder, dolaşırlarmış. Bir gün, uzakça bir kasabaya gitmek için yola çıkmışlar. Bir müddet sonra, gök gürlemeye, bulutlar kararmaya başlamış.
O sırada bir köylüyle karşılaşmışlar. Yağmur bastırmadan sığınabilecekleri yakın bir köy bulunup bulunmadığını sormuşlar.
Köylü de “Var! Var olmasına da siz korkmayın hele, yağmur falan yağmayacak. Baksanıza kargalar yüksekten uçuyor. Kargaları yüksekten uçarken gördün mü? Bil ki yağmur yağmayacak” demiş.
Pazarcılar bakmış, gerçekten kargalar havada uçuşup duruyor, “Köylünün bir bildiği olsa gerek” diyerek yollarına devam etmiş.
Çok geçmeden hava büsbütün bozmaya başlamış. Sağanak halinde yağmur bastırmış. Arkasından da dolu, bora, şimşek, artık aklınıza ne gelirse...
Adamcağızlar ne yapacaklarını şaşırıp kalmış. Daracık bir vadiden geçerlerken yukarıdaki köyün taşan deresi bunları önlerine katıp sürüklemiş.
Üstelik köyün lağımı ve dahi bilmem nesi de bu dereye akarmış. Garibanlar, çamur yetmezmiş gibi, bir de pislik içinde yüzmeye başlamışlar.
İçlerinden alaycı birisi, hem gülüp, hem de “Kılavuzu karga olanın, burnu pislikten çıkmaz” demiş.
Kılavuzundan şikayetini mısralara döken Cemal Safi de şöyle diyor:
Deli gönlüm benden yana olmadı
Düşmanıma arka çıktı neyleyim...
Aşk elinden az buz darbe almadı
Yaraları kırka çıktı neyleyim...
Uslanmadı vazgeçmedi yasaktan
Bakışları kurtulmadı tuzaktan
Kör kediyi samur sandı uzaktan
Kürk dediği hırka çıktı neyleyim...
İçer içmez huri dedi cadıya
Mahkum etti ısırganla yatıya
Sarhoş iken tayinimiz batıya
Ayıkınca şarka çıktı neyleyim...
Yeni değil şu gönlümün kandığı
Çalı çırpı çınar diye konduğu
Her derdime şifa diye sunduğu
Şıra sandım sirke çıktı neyleyim...
Haram olsun huzur nedir bildiysem
Bin ağladım, senede bir güldüysem
Acınacak durumlara geldiysem
Kılavuzum karga çıktı neyleyim...
Kıssada hisse; Siz, siz olun, kılavuzunuz karga olmasın.
